Ёсць кандыдаты ў дэпутаты "ідэальныя", а ёсць — "кандыдаты-фрыкі". У ідэальных кандыдатаў ідэальнае ўсё: вопратка — строгая і дзелавая, выгляд — сур’ёзны, праца і заробак — прыклад уладкаванага жыцця, праграма — шмат літар, выбарчая кампанія — такая ж строгая і дзелавая, як і іх вопратка. У "кандыдатаў-фрыкаў" усё калі і не наадварот, то інакш. Іх не многа, яны ў вобраз ідэальнага кандыдата не ўпісваюцца, але самі выбары робяць цікавейшымі.
Прыклад першы: кандыдат, які выступае за легалізацыю марыхуаны
Павел Стэфановіч балатуецца ў дэпутаты парламента па сталічнай Паўднёва-Заходняй выбарчай акрузе №98. Па выніку першага этапу выбарчай кампаніі ён запомніўся толькі сваім выказваннем на карысць легалізацыі марыхуаны. І нічога крыўднага ў тым, што такім чынам на фоне "ідэальнага кандыдата" выглядае фрыкам, не бачыць. Бо ідэя легалізацыі нават… пенсіянерам падабаецца!
“Ха! Пенсіянеры памятаюць, што марыхуана была забароненая ў Беларусі толькі пры Хрушчове. Яны памятаюць, яны, іх бацькі збіралі гэтую марыхуану, рабілі з яе нейкія рэчы, спажывалі ў стравах і гэтак далей".
Акурат пенсіянеры, я гэта неаднаразова заўважаў цягам месяца, што мы займаліся пікетамі, не ставяцца да канопляў як да наркотыка, а ставяцца да іх як да нармальнай сельскагаспадарчай культуры, як да лёну, напрыклад
Такое афармленне маёй кампаніі было разлічанае на больш моладзевую катэгорыю карыстальнікаў інтэрнэта, сацыяльных сетак, моладзь у прамежку ад 25 да 35 гадоў, якая пачынае будаваць самастойнае жыццё. Ім ужо больш цікавая палітыка, бо яны разумеюць, як гэта можа адбіцца на іх жыцці. Што ўдзел у палітычным жыцці краіны можа наўпрост паўплываць на іх жыццёвыя ўмовы
Я мяркую, што тую мэту, якую я ставіў на першую частку кампаніі, прыцягнуць увагу на рэгіёне да гэтай акругі, я выканаў. І, ведаеш, ёсць старая прымаўка: “Рабіць сур’ёзныя справы сур’ёзна нельга, бо гэта несур’ёзна!”