Фото: vladnews.ru
Беларусы сталі больш скардзіцца. Паводле інфармацыі Міністэрства антыманапольнага рэгулявання і гандлю, у першым паўгоддзі 2018 гады колькасць прэтэнзій павялічылася на 23,8%. Больш за ўсё зваротаў тычыцца пытанняў ЖКГ і сферы гандлю.
Няўжо мы і праўда такія скаржнікі? Еўрарадыё распытала ў вядомых беларусаў, на што яны скардзіліся ў апошні раз, і чым гэта ўсё скончылася.
"Я жыву ў досыць прэстыжным раёне. Раней з нейкімі глабальнымі праблемамі не сутыкаўся, але тут у нейкага дзядулі памерла бабуля, і ён сышоў у загул. Пад пад'ездам стала збірацца алкашня. Шумелі, лаяліся. Усё гэта добра надакучыла. Два разы я выклікаў міліцыю — не прыязджала. Нібыта прымалі заяўку, але нічога не адбывалася. Потым я сам пайшоў разбірацца. У адказ прыгразілі спусціць машыне колы, выламалі ў маёй паштовай скрыні замок. Я прынёс у міліцыю заяву. Яе не прынялі. Сказалі, маўляў, як мы даведаемся, хто гэта... Увогуле, толку не было ніякага.
Яшчэ памятаю выпадак, калі ў дзіцяці скралі ровар. Зварот таксама ні да чаго не прывёў, акрамя таго, што прыйшлі следчыя, патрацілі кучу часу, знялі адбіткі са сцяны — на гэтым усё. Таму я шчыра не бачу сэнсу скардзіцца, за выключэннем выпадкаў, калі гаворка ідзе пра глабальныя гарадскія праблемы, якія, напрыклад, падымае Антон Матолька. За гэта яму рэспект і павага".
"Я скарджуся практычна кожны дзень. У асноўным, ва ўстановах грамадскага харчавання. Праект называецца "Ні дня без радка". Не тое, што я люблю пісаць, але мне вельмі шкада людзей, якія адкрываюць ўстановы, ўкладваюцца ў бізнес, а персанал іх падводзіць. Няветлівыя, не ўсміхаюцца, адно замаўляеш — прыносяць іншае. Мама мая збірае адказы на мае скаргі і падшывае ў папку, набралася ўжо шмат. Адміністратары устаноў ведаюць мяне па прозвішчы. Дайшло да таго, што я прыходжу ў нейкую кавярню, і мне мяняюць афіцыянта, таму што ведаюць, хто падабаецца, а хто не. А былі выпадкі, калі мне разам з меню адразу прыносілі кнігу скаргаў.
Яшчэ я змагаюся з метрапалітэнам. Па-першае, у іх гучна працуюць тэлевізары з рэкламай, гэта раздражняе. Я пісаў, і вось тэлевізары ўжо працуюць цішэй. Мяне хвалюе адсутнасць рускай мовы ў аб'явах. Я лічу, што зразумела павінна быць усім. Дарэчы, падобная сітуацыя была ў "Белавіі", але, калі я лётаў у апошні раз, там давалі інфармацыю ў тым ліку і на рускай. Я лічу, што гэта правільна, бо большасць людзей у нашай краіне, усё-ткі, гаворыць па-руску".
"У мяне жудасны ЖЭС. Я на яго скардзіўся, пісаў лісты ў ЖРЭА, Міністэрства ЖКГ. Гісторыя вельмі простая. Плаціць за камунальныя паслугі трэба да 24 чысла кожнага месяца, потым павінна налічвацца пеня. Але аднойчы ўжо 25 чысла да нас прыйшлі і адключылі электрычнасць. У кватэры, дзе былі дзеці, працавала дарагая тэхніка.
Я падняў заканадаўства — высветлілася, што такога права ў іх няма. Праз два месяцы пасля таго, як плацёж пратэрмінаваны, прыходзіць папярэджанне пад распіску. Далей, у выпадку нявыплаты, суд прымае афіцыйнае рашэнне, і толькі потым могуць нешта адключыць. А тут прыйшоў нейкі п'яны забулдыга і вырубіў кантакты ў электрашчытку. Я страшна раззлаваўся, напісаў кучу скаргаў, звярнуўся да юрыстаў — адказаць не было чаго. Больш такіх выпадкаў не было".
"Цяпер мне хацелася б паскардзіцца на надвор'е, якое мяняецца кожныя пяць хвілін (смяецца). Наогул, беларусы любяць паскардзіцца, але сама я неканфліктны чалавек. Калі мне нешта не падабаецца, спрабую вырашыць праблему на месцы, непасрэдна з тым чалавекам, які мяне, скажам, пакрыўдзіў. Можна проста паразмаўляць. Пісаць заяву — гэта метад, калі ўжо зусім нешта дрэнна, і высветліць адносіны інакш проста нельга. У апошні час такіх выпадкаў у маім жыцці не было.
Затое, калі мне было восем гадоў, я пайшла скардзіцца ў краму на тое, што мне прадалі пратэрмінаваныя чыпсы. Прадаўшчыца трошкі прысела і сказала: "Калі ты дарасцеш да мяне па росце, тады прыйдзеш і будзеш нешта прад'яўляць". У майго сябра бабуля працавала ў санстанцыі, я з ходу прыдумала легенду, маўляў, гэта мая бабуля там працуе, таму лепш вярніце грошы. Козыр спрацаваў. Я запомніла гэты выпадак, таму што была абураная той несправядлівасцю. Напэўна, менавіта тады зразумела, што за свае правы трэба змагацца".
“Скардзіўся ў Мінгарвыканкам наконт таго, колькі можна цягнуць і не ўстанаўліваць шыльду БНР. Напісаў праз форму зваротаў грамадзян на сайце Мінгарвыканкама. Яшчэ скардзіўся на тое, што ў Міністэрстве інфармацыі зацягваюць працэдуры выдавання дазволу на распаўсюджванне друкаванай прадукцыі — кніг і сродкаў масавай інфармацыі. Гэта самае балючае. Тут скардзіўся на словах. Дазволу пакуль не дачакаўся.
Яшчэ нам адмовілі, калі падавалі дакументы, каб уключыць БЧБ-сцяг у спіс гісторыка-культурных каштоўнасцяў. Была доўгая перапіска, я не разумею, як так можна. Але ў адказах адны адпіскі. Збольшага не ўзгадаю, каб мае скаргі былі задаволеныя. Тым не менш, трэба звяртацца і змагацца за свае правы”.
"Адлічэнні на капітальны рамонт павінны акумулявацца на спецыяльным рахунку таварыства ўласнікаў і ня расходавацца да моманту прызначэння цэны капітальнага рамонту. Па законе гэтыя грошы нельга марнаваць нават у выпадку форс-мажора або, не дай бог, тэхнагеннай катастрофы. Што робяць нядбайныя старшыні? Яны расходуюць гэтыя сродкі на ўсё, на што ім хочацца - на заробкі, на разлікі з пастаўшчыкамі, гаспадарчыя патрэбы ... Так адбылося і ў нас. За тры гады - ніякіх адлічэнняў не захавалася. Бухгалтар мне гэта пацвердзіла. Я звярнулася ў ОБЭП Цэнтральнага раёна з просьбай правядзення праверкі. Яны адмовіліся, патлумачыўшы гэта тым, што не бачаць ніякага крыміналу. Я ім паказала вытрымкі з закону аб тым, што нельга расходаваць гэтыя сродкі. Яны адмовілі. Я два разы падавала скаргу - два разы яны адмаўлялі. Яны нават не ўзялі тлумачэнні ў нашага старшыні пра тое, куды пайшлі грошы. Яны ўвогуле праігнаравалі маё пытанне.
Вельмі дрэнна, што крымінальная міліцыя не абараняе правы грамадзян. Мне ў адкрытую на асабістым прыёме заяўляюць: маўляў, калі б вы былі дзяржаўным прадпрыемствам, калі б гэта быў ЖЭС, мы правялі б дзесяць праверак. Але таварыства ўласнікаў - прыватнае прадпрыемства - варитесь ў гэтым самі, як хочаце. Свае грошы адстойвайце самі, як хочаце. Мы ў гэтым не ўдзельнічаем. Орган кантролю і нагляду, які павінен абараняць правы грамадзян і стаяць на баку закона, самаўхіляюцца ад гэтага, таму што мы недзяржаўная арганізацыя. Такая праблема існуе па ўсёй краіне. Не толькі ў нашым таварыстве. Гэта цяпер пакуль у людзей ёсць магчымасць адлічваць гэтыя грошы, але, што будзе, калі людзі пойдуць на пенсію? "
"Я жыву ў доме на Талбухіна, у нас адзін пад'езд і суседзі вельмі дружныя. Мы заўсёды разам змагаемся з нейкімі бытавымі праблемамі. Неяк раз я прыйшла ўвечары дадому — няма святла. Яно не гарэла толькі ў маёй кватэры. Я патэлефанавала ў службу 115. Праз паўгадзіны прыехаў электрык і ўсё адрамантаваў.
У цэлым скажу, што апошнія гады я прыемна здзіўляюся, наколькі хутка рэагуюць на звароты. Працечка вады, адсутнасць электрычнасці, уцечка газу — бытавых праблем хапае, але вырашаюць іх аператыўна. Так што ў мяне вельмі пазітыўны досвед".
"Узровень камп’ютарнай граматнасці расце. Людзі адчулі, што праз гэты канал лягчэй дагрукацца да тых, хто прымае рашэнні, кантралюючых органаў і кіраўніцтва тых ці іншых прадпрыемстваў. Тыя, хто можа, разграбалі праблемы самастойна.
У мяне, напрыклад, няма часу на скаргі. Але з'яўляюцца розныя сэрвісы — цяпер, каб выказаць сваю незадаволенасць, не абавязкова выходзіць з дому, дастаткова напісаць электронны зварот. Людзі пачалі актыўна карыстацца гэтымі магчымасцямі. Думаю, прырост скаргаў менавіта адсюль".