28 сакавіка ў мінскім Loft Café адбылася, як было пазначана ў афішах, самая буйная падзея ў сферы беларускага хіп-хопу — фестываль “Уключай біт”.
Перад “Лофтам” гуртуецца моладзь — пераважна хлопцы з цыгарэтамі. Абмяркоўваюць усё што толькі можна: універ, тусоўкі і тое, што фэст — добрая магчымасць сустрэцца з сябрамі.
Заходзім у клуб з упэўненасцю, што пачуем сапраўдныя беларуска- і рускамоўныя панчы ад мінскіх хлопцаў. Але хутка карціна рушыцца: выступоўцы проста чытаюць свае трэкі са сцэны. Батламі тут і не пахне.
Рэп на беларускай мове разам чытаюць Angst i Zeman. Потым Ягор Гаўрылаў, ён жа Zeman выходзіць на сцэну адзін і пачынае чытаць сольна. Пад песні пра любоў да краіны і піва моладзі вельмі падабалася варушыць галавамі.
Мы размаўляем з Гаўрылавым на вуліцы пасля яго выступу. Але амаль кожную хвіліну размова перарываецца — да спевака падыходзяць фанаты:
“Калі пра адданасць справе, то адразу да цябе. Столькі гадоў рабіць адно і тое ж і быць сабой!”
Zeman кажа, што яму гэта падабаецца, бо ён думаў, што з ранейшых слухачоў нікога не застаецца, на танцполе ён амаль нікога не пазнаў.
“Рэп ніколі не паміраў, не памірае і не памрэ. Гэта музыка, якую слухаюць ва ўсім свеце. А беларуская мова — гэта мая мова, і я ад яе не адмоўлюся. Што да сучаснай моладзі, так я не ведаю, што ёй трэба. У мяне ёсць свая аўдыторыя, і я чытаю для яе. Рэп — гэта проста трыбуна, з якой я прамаўляю. Можа быць, на вялікай сцэне рэп ужо памёр, але пакуль будзе хоць адзін чалавек, які чытае, ён застанецца”, — кажа Zeman.
Zeman заўсёды пазыцыянаваў сябе як прыхільнік олдскульнага стылю. Ён адданы таму самаму "барадатаму рэпу", папулярнаму яшчэ ў тыя часы, калі “тусоўка” верыла ў неўміручасць Дэцла. Як кажа Ягор, калі 10 год таму яны ведалі, якія "кадры" з'вяцца цяпер, больш бы яго шанавалі. Але трэба аддаць належнае непаказушнаму ды шчыраму Гаўрылаву. Па яго словах, ён і цяпер можа выпіць піва са сваім колішнім паплечнікам Каржом, які ўжо два разы сабраў Мінск-Арэну.
Слухачоў на фестываль загадзя завабілі галоўным хэдлайнерам — рэп-выканаўцам Бакеем, які на першы ж свой сольнік у Мінску сабраў 800 чалавек. Да таго такі скачок з невядомасці на сцэну атрымаўся толькі ў Макса Каржа.
Але па прычынах, якія арганізатары хіп-хоп-паці вырашылі не агучваць, Бакей у “Лофце” не з’явіўся.
Цягам усяго вечара падавалася, што ўсе людзі, якія там сабраліся, знаёмыя паміж сабой — атмасфера была сяброўскай.
Напрыканцы вечара на сцэну выйшаў гурт SVT. Гэта чацвёра спевакоў, апранутых цалкам у чорнае, і дыджэй, якога хлопцы прадстаўляюць Лёхам. Лёха вядомы ў вузкай мінскай тэхна-тусоўцы сваім незычайным знешнім выглядам — хлопец фанацее ці то ад татуіровак, ці то ад рэпера Face.
SVT, нягледзячы на малады ўзрост, ужо выступалі на разагрэве у гурта “Хлеб”, Жака Энтані, з’ездзілі з канцэртам у Кітай, а хутка будуць спяваць разаграваць Гуфа на яго мінскім сольніку.
Лідар гурта Міша распавядае, што, складаючы сэт-ліст хлопцы ўлічылі трагічныя падзеі ў Кемерава. Калі раніцай 28 сакавіка даведаліся, што Беларусь далучылася да жалобы, дык пакінулі толькі самыя спакойныя песні.
На думку хлопцаў, цяпер моладзі, асабіва падлеткам, нічога не цікава. Чаму яны слухаюць Фараона, Face, Элджэя? Таму што праз песні яны адчуваюць тое, праз што яшчэ не праходзілі ў рэальным жыцці. “Ну, вось, ім цікава максімум тое, пра што ў суседняй кампаніі размаўляюць — с*кі, е*ля, нарката”, — канстатуюць спевакі.
Алкаголю і мацюкоў ў гэты вечар было сапаўды шмат і на сцэне, і пад сцэнай.
“Галоўнае — гэта музыка. Нават калі табе не падабаецца сэнс, ты можаш паслухаць, і табе спадабаецца гучанне. Але калі б мы ведалі, што цяпер цікавае моладзі, мы б гэта і рабілі. Корж, напрыклад, схапіў сваю хвалю. Калі б мы так рабілі, дык мы б не стрэльнулі, а былі б проста яго падсосамі”, — кажа ўдзельнік SVT Дзіма.
Міша рапавядае, што, калі рабіць сэнсавую нагрузку на словы, дык нічога не атрымаецца.
“Калі на словы, дык ніяк. Калі на словы і музыку, дык можа быць. А калі толькі на музыку, дык гэта сто адсоткаў. Словамі трэба перадаваць эмоцыю. Напрыклад, у нас ёсць трэк “Я злы”. Вось і ўся эмоцыя!”