“Наступны перформанс сімвалізуе ізаляванасць людзей з інваліднасцю, якія нібы знаходзяцца за шклом, — распавядае аўтар ідэі Вераніка. Сутнасць у тым што на вітрыне з’яўляюцца манекены на калясках, а адзін з іх старшыня лідскай асацыяцыі інвалідаў Саша Аўдзевіч. — Усе крамы адмовіліся дапамагчы з гэтым праектам, дзяржаўныя ГУМ, Няміга і іншыя ўвогуле слухаць нават не сталі, маўляў, нас такія акцыі не цікавяць. Адзіная крама — “5th avenue” пагадзілася ў апошні момант”.
Некалькі чалавека на калясках і яшчэ столькі ж без іх у адным месцы прыцягваюць увагу аховы “Замка”.
“Хлопцы, а ў чым мэта вашага… з’езду, — папярэдне павіншаваўшы з калядамі пераходзіць да справы ахоўнік. — Не, праблемаў няма, але ў нас заўсёды ўзнікаюць пытанні, калі нейкія незразумелыя грамадствы пачынаюць збірацца… Вы зразумейце правільна, бо на сённяшні дзень гэта грамадскае месца, таму, калі проста пасядзець, то пытанняў няма, але, калі ёсць нейкія пытанні, то ў нас гэта вырашаецца праз кіраўніцтва”.
У прынцыпе, усё зразумела. Таму вырашана не затрымлівацца і ўсё ж паспрабаваць шчасця ля аўтазака на Нямізе.
У метрах трох ад аўтамабіля стаяць біяпрыбіральні, трапіць у якія інвалідам-калясачнікам няма ніякай магчымасці. Удзельнікі перформансу выстройваюцца ў чаргу, расцягнуўшы плакаты з надпісам “Хачу ў туалет”. Супрацоўнік у цывільным з’яўляецца імгненна.
Маўляў, “я разумею, што гэта сур’ёзнае пытанне, але плакаты прыбярыце, бо гэта акцыя несанкцыянаваная, а не прыбярэце, паедзем у аддзяленне”. Спрачацца з такімі довадамі складана і ўсе рушаць у кінатэатр “Беларусь”, на прыступках якога плануецца перформанс у падтрымку інвалідаў па зроку і слыху. А міліцыянты перадаюць па рацыі накірунак руху.