Еўрарадыё
Галоўныя рамантыкі Беларусі, гурт "Без Білета", прэзентавалі публіцы новы канцэртны склад. Цяпер "безбілетнікі" — трыа: DJ і бітмэйкер Yan Weinstock, гітарыст Аляксандр Івашкевіч і нязменны фронтмэн Віталік Артыст.
Змена фармату гурта — выдатная нагода задумацца над новым вобразам для лідара "Без Білета". Напярэдадні канцэрта на Дзень усіх закаханых рэалізаваць яго дапамаглі майстры з Barber&Co, а Еўрарадыё ў асобе прадзюсара Яўгена Калмыкова скарысталася момантам, каб па-мужчынску пагаварыць з Віталікам Артыстам і запісаць яго адказы.
Пра догляд сябе
Не быў у цырульнях васемнаццаць гадоў. Мне пашанцавала, мяне заўсёды атачалі жанчыны, якія мяне стрыглі. Я ў барбершопе ўпершыню, мне тут падабаецца. Для мяне гэта адкрыццё, наколькі гэта можа быць кайфова. Я сябе адчуваю тут камфортна, тут класна. Тут вось наскальныя малюнкі — усё падобна на пячору*. Мне гэта блізка. Гэта не так, як у звычайных салонах з ружовымі прасцінамі, дзе цябе пакладуць, і будуць рабіць з цябе бабу.
* — інтэр'ерныя рашэнні Barber & Co увасобіла архітэктурная майстэрня "Цяльцоў і партнёры".
Пра сям'ю
У мяне жонка і дзве дачкі. І я з імі кайфую. Але, натуральна, што ёсць і патрэба ад іх уцякаць, таму што я больш мужык, чым баба. Кожны мужык — ён крыху мужык і крыху баба. У прынцыпе, як і дзяўчына — трохі мужык, трохі баба.
Пра жыццё на вёсцы
Я жыву ў вёсцы. У горадзе нічога не трэба рабіць. Прыйшоў у цёплую кватэру, адкрыў халадзільнік і лёг спаць. А ў вёсцы пастаянная барацьба за жыццё. Я цяпер зімой пажыў — гэта ж пастаянна трэба тапіць. У вёсцы столькі працы: адкачаць ваду, штосьці зламалася — самому чыніць. З раніцы да вечара там пастаянная мужчынская праца.
Пра "мужчынскія клубы"
Маімі "мужчынскімі клубамі" ў юнацтве былі паходы, адпачынак у вёсцы. Гэта было пастаянна з 17 да 22 гадоў. Я ад'язджаў у Вілейку з бацькоўскага дома і ўсё лета тусаваўся ў вёсцы. Мы з пацанамі прасілі мясцовых алкашоў купіць нам некалькі "двушак" піва. Выпіваем ўсё гэта, набіраемся смеласці — ідзём на дыскатэку, атрымліваем там п*зды. А пасля пьём самагон і да раніцы равём песні.
Пра куміраў
"Ляпіс Трубяцкі", Radiohead, "Воплі Відаплясава" і "Песняры" — гэтыя калектывы сфармавалі маё базавае музычнае бачанне. Яно, натуральна, увесь час развіваецца, але ў аснове мяне ляжыць менавіта гэта. Ад "Ляпіса" я ўзяў такое ж простае даходлівае апавяданне, ад Radiohead я атрымаў здольнасць складаць прыгожыя і цікавыя мелодыі, ад "Вопляў" я запазычыў мову зносін з публікай, а "Песняры" — гэта любоў да роднага фолку.
Пра стыль музыкі "Без Білета"
Ёсць такое паняцце ў модзе — "кэмп". Гэта калі на першы погляд безгустоўна, быццам бы адно з другім не спалучаецца, але, калі ты тонка адчуваеш момант, цябе здзіўляе, што ў гэтым ёсць сіла і глыбіня. Дык вось, "Без Білета" — гэта такі ж "кэмп". Намяшана ўсяго: і рок, і рэгі, і дыскатэка, і электроніка. Можна падумаць, што гэта нейкі базар, але ў той жа час ты дзівішся таму, як моцна цябе гэта захапляе.
Пра аўдыторыю "Без Білета"
Публіка "Без Білета" — гэта не толькі дзяўчаты. Можа, раней так і было, але цяпер пра тое, хто наша аўдыторыя, варта спытаць і ў хлопцаў, якія выходзяць пасля нашых канцэртаў. У нас у творчасці вельмі шмат знаходзіцца для хлопцаў, прычым, і для хлопцаў вельмі прыземленых, якія могуць знайсці ў нашых песнях радкі, у якіх сябе пазнаюць.
Аб прозвішчы
Артыст — больш за дзесяць гадоў гэта маё афіцыйнае прозвішча. Я ў пашпарце Артыст Віталь Васільевіч. Гадоў 15 таму я зразумеў, што гэта ўжо не псеўданім, што гэта я. Я прыйшоў у ЗАГС, каб памяняць прозвішча. Мне тады сказалі: "На якое? Артыст? Слухайце, ідзіце адсюль, "Навінкі" размешчаныя па такім вось адрасе, а тут працуюць сур'ёзныя людзі! Калі ласка, хлопчык, не дурыце нам галаву!". Жанчына, якая мне адмаўляла, сваё меркаванне памяняла дома, калі яе дзеці сказалі: "Ты што, не ведаеш такі гурт — "Без Білета"? Ты што, не ведаеш Віталя Артыста?". Пасля гэтага яна сабрала камісію, якая і пастанавіла, што ў Беларусі будзе такое прозвішча — Артыст! Больш такіх няма.
Для таго, каб чалавека назвалі артыстам з вялікай літары, у некаторых сыходзяць гады. А я выкарыстаў такую вось хітрасць. Да ўсяго, гэта вельмі зручна. Калі дзе-небудзь вырашаюць, якога артыста паклікаць на мерапрыемства, то ўспамінаюць: "О, ёсць жа Артыст!".
Пра адсутнасць рамак
Ты атрымліваеш тое, што табе трэба. Асабліва, калі ты ведаеш, што табе трэба. Галоўнае, пасталець і разабрацца з самім сабой, усвядоміць, хто ты такі і што табе трэба. Пакуль ты бясформенная нейкая асоба з размытымі межамі, то і жыццё ў цябе такое. А як толькі ты вызначыўся, то ўсё ў цябе наладжваецца.